De grondwet van 1975 was sterk geïnspireerd op de Nederlandse Grondwet. Suriname werd een parlementaire democratie met een voornamelijk ceremoniële president, wiens positie overeenkwam met die van de koning in de Nederlandse grondwet. De regering was ondergeschikt aan de macht van het parlement. 

In 1985 kwam er overleg tot stand tussen de militairen en vertegenwoordigers van de politieke partijen. Dat overleg kreeg een impuls na het uitbreken van de opstand van het Junglecommando. Uiteindelijk leidde dit tot een ontwerp-grondwet welke op 30 september 1987 middels een referendum werd aangenomen.

De nieuwe grondwet begint met een preambule en enkele hoofdstukken over de soevereiniteit en doelstellingen van de republiek, gevolgd door hoofdstukken over de persoonlijke, sociale, culturele en economische rechten van de inwoners (waaronder het recht op werk, gecombineerd met de plicht om te werken, en diverse specifieke rechten van werknemers) en de economische en sociale ordening van het land, waarin onder andere wordt vastgesteld dat de natuurlijke rijkdommen en hulpbronnen 'eigendom van de natie' zijn. Pas hierna wordt het staatsbestel in engere zin beschreven. De nieuwe grondwet gaat niet meer uit van de klassieke parlementaire democratie. Suriname heeft nu een mengvorm van een parlementair en een presidentieel stelsel: de president van de republiek heeft uitgebreide bevoegdheden en staat aan het hoofd van de uitvoerende macht, maar wordt (in tegenstelling tot landen met een volledig presidentieel stelsel, zoals de VS) gekozen door het parlement (de Nationale Assemblee) en hij is daar volgens de grondwet ook verantwoording aan verschuldigd.

In 1992 werden enkele wijzigingen aangebracht in de grondwet van 1987.

De grondwet bepaalt in artikel 144 dat Suriname een Constitutioneel Hof heeft. De voornaamste taak van dit hof is het toetsen van gewone wetten aan de grondwet. De wet tot instelling van het Constitutioneel Hof werd op 4 oktober 2019 goedgekeurd.