Vrouwenkiesrecht 

In 1866, drie jaar na de afschaffing van de slavernij, stelde de Nederlandse regering met een nieuw regeringsreglement een vertegenwoordigend orgaan in voor Suriname: de Koloniale Staten. Dit orgaan bestond uit dertien leden, waarvan vier door de gouverneur werden benoemd en negen door de kiezers werden gekozen. Het kiesrecht was echter beperkt tot een kleine groep mannen die een minimum belastingbedrag betaalden; vrouwen hadden geen stemrecht.

Bij de Statenverkiezingen van 23 maart 1938 werd de sociaaldemocraat Grace Schneiders-Howard (1869-1968) de eerste vrouw die een zetel won in de Koloniale Staten van Suriname. Ze markeerde een historisch moment als pionier voor vrouwen in de Surinaamse politiek. Enkele dagen voor de verkiezingen werd in het nieuwsblad "De West" een oproep geplaatst om op haar te stemmen, waarmee haar kandidatuur actief werd ondersteund.

In 1948 werd het kiesrecht in Suriname ingevoerd voor zowel mannen als vrouwen, dankzij de inzet van Corry Tendeloo, lid van de PvdA in de Tweede Kamer. Zij diende een voorstel in om het woord 'mannelijk' uit de Staatsregeling van Suriname te verwijderen, waardoor vrouwen formeel stemrecht kregen. Dit kiesrecht was echter niet volledig algemeen, aangezien het niet gold voor marron- en inheemse gemeenschappen. Pas in 1963 kregen ook zij het recht om te stemmen.

In de eerste helft van de twintigste eeuw zetten verschillende Surinaamse vrouwen en vrouwenorganisaties zich actief in voor de emancipatie van vrouwen in Suriname, met bijzondere aandacht voor hun juridische positie, persoonlijke ontwikkeling en deelname aan de maatschappij. Een van deze organisaties was het Dames Comité, dat onder andere bestond uit leden van de Stichting voor Liefdadigheidsdoeleinden. Het doel van het Dames Comité werd op 27 februari 1949 door mede-initiatiefneemster Tine Putscher verwoord als: “het bespreken van de rol van de vrouw in verband met haar taak in de toekomst.” 

Dit citaat geeft inzicht in het streven van Surinaamse vrouwen in die tijd om hun stem en invloed te versterken, niet alleen in de maatschappij maar ook door middel van publicaties die hun positie en rol in de gemeenschap benadrukten. Het vrouwenblad zou dienen als een platform voor discussies over vrouwenrechten en hun nieuwe verantwoordelijkheden in het veranderende sociale en politieke landschap.

De eerste algemene verkiezingen in Suriname, gehouden op 30 mei 1949, markeerden een belangrijke mijlpaal in de politieke geschiedenis van het land. Waar voorheen alleen een kleine elite het recht had om te stemmen, konden nu door de invoering van het algemeen kiesrecht maar liefst 86.000 mensen hun stem uitbrengen, waaronder voor het eerst ook vrouwen.

Het algemeen vrouwenkiesrecht in Suriname werd pas in 1963 volledig gerealiseerd, toen ook marron- en inheemse vrouwen stemrecht kregen. Bij de verkiezingen van dat jaar werd Isabella Johanna Alyda Richaards (1904-1985) namens de Nationale Partij Suriname (NPS) gekozen in de Staten van Suriname. Daarmee werd zij de eerste vrouwelijke parlementariër (1963-1969) sinds de invoering van het algemeen kiesrecht in 1948.